Φεμινιστική πορεία, Σάββατο 8/3, 11:30, Καμάρα, στα πλαίσια των κινητοποιήσεων για την ημέρα της γυναίκας
Η πρώτη Εθνική Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 28 Φεβρουαρίου του 1909-η μέρα αυτή ορίστηκε προς τιμήν της απεργίας των εργατριών στη Νέα Υόρκη του περασμένου έτους, όπου οι γυναίκες διαμαρτυρήθηκαν για τις συνθήκες εργασίας. Ωστόσο οι κινητοποιήσεις των γυναικών είχαν ξεκινήσει πολύ πιο πριν. Στις 8 Μάρτη του 1857, οι γυναίκες εργάτριες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, απεργούν διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, ίσους μισθούς και ίση αντιμετώπιση με τους άντρες εργάτες. Ο αγώνας τους αντιμετωπίζεται με σκληρή και βίαιη καταστολή. Ένα κίνημα γεννιέται.
Στις μέρες μας και στον υποτιθέμενο σύγχρονο κόσμο των ανθρώπινων δικαιωμάτων ωστόσο, η σημασία της μέρας αυτής έχει χάσει το πολιτικό της μήνυμα και αποτελεί μία ακόμα αφορμή εμπορευματοποίησης μιας επετείου -μια μέρα για τους άντρες να δείξουν την αγάπη τους στο γυναικείο φύλο. Έτσι, αναπαράγεται η πατριαρχική τεχνική αποπροσανατολισμού από την υπάρχουσα ανάγκη για αγώνα και διεκδικήσεις-παρουσιάζοντας διεθνείς συμφωνίες και νόμους ως μια “σφραγίδα” που πλέον επικυρώνει την ισότητα των δύο φύλων.
Τόσοι αγώνες για να φτάσουμε στο σήμερα της αμφισβήτησης ακόμα και των εδραιωμένων εδώ και δεκαετίες δεδομένων δικαιωμάτων. Τα τελευταία χρόνια, με την οικονομική ύφεση να βαθαίνει όλο και περισσότερο έχουν αρχίσει να ακούγονται ξανά οι φονταμενταλιστικές και φασίζουσες φωνές περί αμβλώσεων, θέση γυναίκας, κλπ. Με επιστέγασμα όλης αυτής της ρητορικής να είναι η εκλογή Trump και όλων των ακροδεξιών μορφωμάτων και κυβερνήσεων στην Ευρώπη. Το χορό της μισογύνικης ρητορικής συνέχισαν κολοσσοί του τεχνολογικού κεφαλαίου που εδώ και χρόνια παρουσίαζαν τα οφέλη της στήριξης του ανθρώπινου κεφαλαίου, αλλά τώρα πήραν πίσω όλες τις εργασιακές διευκολύνσεις για τις γυναίκες και την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Βάζοντας έτσι ταφόπλακα στη συζήτηση για νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία, αλλά παράλληλα ανοίγοντας ξανά το θέμα της προστασίας της γυναίκας με πατριαρχικούς και ισλαμοφοβικούς όρους, ως αδύναμο κομμάτι της κοινωνίας που χρειάζεται την αντρική προστασία. Αφήνοντας προφανώς εκτός συζήτηση τις γυναίκες μετανάστριες και την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα καθώς είναι αχρείαστες για την αναπαραγωγή του έθνους.
Η έμφυλη καταπίεση βρίσκεται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, από το σπίτι, το δρόμο, τη δουλειά, το λεωφορείο επηρεάζοντας ακόμη και την αυτοδιάθεση του σώματος μας. Από περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και την επίθεση που δέχονται τα δικαιώματα των γυναικών παγκοσμίως, γίνεται εμφανές πως ο αγώνας για ισότητα, αυτοδιάθεση και εργατικά δικαιώματα είναι και θα είναι αναγκαίος.
Η ανισότητα στους χώρους εργασίας κρατεί καλά ως τις μέρες μας, με την παρατεταμένη συσσώρευση κεφαλαίου και την επεκτεινόμενη ηγεμονία των πολυεθνικών εταιριών να εντείνουν την υποδούλωση των γυναικών. Οι γυναίκες κερδίζουμε σταθερά λιγότερα χρήματα απ’ ότι οι άνδρες για την ίδια δουλειά, αντιμετωπίζουμε προκλήσεις στην εύρεση και διατήρηση της εργασίας τους λόγω πιθανής εγκυμοσύνης, ενώ ερχόμαστε αντιμέτωπες με παραβιαστικές συμπεριφορές στους χώρους εργασίας μας τόσο από συναδέλφους, πελάτες αλλά και αφεντικά. Στον καπιταλισμό ενσαρκώνεται για τις γυναίκες μία νέα μορφή πατριαρχικών σχέσεων μέσα από την οποία οι περισσότερες βιώνουμε μια κοινωνική πραγματικότητα ριζικά διαφορετική από αυτή των αντρών της τάξης μας. Ως γυναίκες είτε αναμένεται να παραμείνουμε στην ιδιωτική σφαίρα του σπιτιού, όπου η οικιακή μας εργασία απαξιώνεται και πλέον η οικονομική μας εξάρτηση από έναν σύζυγο μετουσιώνεται σε ιδεολογική εξάρτηση, λόγω του ρόλου που μας προσάπτεται. Είτε καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στο αν θα είμαστε “σωστές” επαγγελματίες ή “σωστές” μητέρες. Καθώς το βάρος της διαχείρισης του νοικοκυριού και η ανάληψη φροντιστικών ρόλων εντός της οικογένειας θεωρείται “γυναικεία” ευθύνη. Οι αμέτρητες αυτές εργατοώρες -συντήρηση νοικοκυριού, ανατροφή παιδιών- παραμένουν απλήρωτες καθώς αυτή η μορφή εργασίας δεν αναγνωρίζεται ποτέ εκ μέρους του κεφαλαίου. Τελικά η γυναικεία εργασία καθιστά δυνατή την συσσώρευση πόρων για κάθε άνδρα, ενώ η “υπεραξία” που δημιουργούμε οι γυναίκες είναι ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία της καπιταλιστικής πατριαρχίας. Σε αυτά τα πλαίσια το σώμα της γυναίκας εργαλειοποιείται από τη μία ως μέσο διαιώνισης του ανθρώπινου είδους, για την αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού και από την άλλη φετιχοποιείται ως μέσο ηδονής για την ανδρική ικανοποίηση.
Το κράτος λειτουργώντας μέσα σε αυτές τις συνθήκες εμπορευματοποίησης του γυναικείου σώματος δημιουργεί ένα νέο νομικό πλαίσιο που εντείνει την μετατροπή της γυναίκας σε αναπαραγωγική μηχανή μέσω της υποχρέωσης αντιτίμου όταν αυτή επιλέγει να γίνει παρένθετη μητέρα και μέσω του γενικότερου εμπορίου γεννητικού υλικού. Παράλληλα, προτρέπει σε αδιάλειπτη εργασία ακόμα και στον 8ο μήνα κύησης, με ανεξέλεγκτες συνέπειες για την υγεία των γυναικών, υπό το πρόσχημα της δήθεν αντιμετώπισης του δημογραφικού ή προβάλλοντας μια εικόνα δυναμικής και ανεξάρτητης γυναίκας αφοσιωμένη στη δουλειά της. Ενώ στην ουσία, πριμοδοτεί τα υπερκέρδη των ιδιωτών. Σε αυτό το πλαίσιο εκμετάλλευσης, κράτος και δικαστική εξουσία (αν θεωρούνται δύο διαφορετικά πράγματα) συστηματικά προβαίνουν στη συγκάλυψη έμφυλων περιστατικών προστατεύοντας πολιτικούς, μπάτσους, κεφαλαιοκράτες και κάθε είδους παραβιαστή. Δεν τρέφουμε αυταπάτες πως το κράτος θα ενδιαφερθεί για τις θηλυκότητες με τη δημιουργία κατάλληλων δομών προστασίας ή με τη δωρεάν παροχή ειδών πρώτης ανάγκης -όπως σερβιέτες και γυναικολογικοί έλεγχοι- εφόσον ο κρατικός χαρακτήρας της πατριαρχίας είναι βίαια εδραιωμένος σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Έτσι, βλέπουμε την έμφυλη ισότητα να έρχεται ως μια διαδικασία πέρα από το κράτος και τον καπιταλισμό στο πλαίσιο μιας αντι-ιεραρχικής κοινωνίας.
Επιπλέον, η έμφυλη καταπίεση δεν περιορίζεται μόνο στις γυναίκες αλλά σε όλες τις θηλυκότητες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα σε οποιοδήποτε σώμα προσδιορίζεται αντιπαραθετικά ή με όρους διαφοροποίησης από την κυρίαρχη αντίληψη του ετεροκανονικού λευκού άνδρα και εφόσον διαχωρίζεται από αυτόν αυτόματα εντάσσεται στην ομπρέλα του άλλου, του διαφορετικού, εκείνου που έχει λιγότερη αξία. Πάνω σε αυτόν τον συσχετισμό νομιμοποιείται και η επιβολή πάνω σε αυτά τα σώματα ή ακόμα και ο αποκλεισμός τους, από την κοινωνία, την εργασία και τα δικαιώματα, που διαφυλάσσονται για τον κυρίαρχο προνομιούχο άνδρα που βρίσκεται στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας. Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ακόμα και σήμερα παλεύει για την ορατότητα και βιώνει τη βία και την εκμετάλλευση καθημερινά. Η νομική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, πόσο μάλλον όταν ο δημόσιος διάλογος ανοίγεται σε μια περίοδο όξυνσης των κοινωνικών προβλημάτων και αγώνων, εργαλειοποιείται κρατικά ώστε να επικαλύψει προβλήματα επιβίωσής μας ‘πετώντας το τυράκι’ σε μια καταπιεσμένη κοινωνική ομάδα στο πλαίσιο εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους στα πρότυπα του δυτικού νεοφιλελευθερισμού. Ταυτόχρονα, η εκκλησία και το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας υπό τον φόβο της παρέκκλισης από τις παραδόσεις, παρουσιάζουν τα κουίρ άτομα ως μία διαστροφή της φύσης και την μη ετεροκανονικότητα ως μια εσωτερική απειλή για το έθνος.
Η πατριαρχία καταπιέζει συστηματικά άτομα των οποίων η σεξουαλική κατεύθυνση δεν εξυπηρετεί το μοντέλο που θέλει την αδιάκοπη παραγωγή της εργατικής τάξης. Ο μειωτικός και περιοριστικός τρόπος με τον οποίο αναγνωρίζεται μέχρι στιγμής αυτή η κοινωνική ομάδα, στενεύει απελπιστικά τον χώρο που μπορεί να κατέχουν αυτά τα άτομα στη δημόσια σφαίρα, οι θέσεις εργασίας που μπορούν να καταλάβουν, οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις που μπορούν να συμμετέχουν, σημαίνει να είναι διαρκώς ένα ερωτηματικό στο πεδίο της ορατότητας και της ισότητας κι όχι αδιαπραγμάτευτο κομμάτι του.
Απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας, εμείς επιλέγουμε να δημιουργούμε οριζόντιες δομές και διαδικασίες αδιαμεσολάβητων αγώνων, ανοιχτές σε κάθε άτομο που έχει βιώσει κακοποίηση. Για το λόγο αυτό, δεν επικροτούμε ένα σύγχρονο κυρίαρχο αφήγημα που θέλει τις γυναίκες “girl bosses”, που ανταγωνίζονται τους άντρες για εξουσιαστικούς ρόλους, αλλά δημιουργούμε τις δομές αυτές που μας φέρνουν κοντά τη μία στην άλλη. Βρίσκουμε τους χώρους και τους χρόνους να εξωτερικεύσουμε με συλλογικές διαδικασίες τα φεμινιστικά προτάγματα για ισότητα και αυτονομία διεκδικώντας μαζί την συντριβή της πατριαρχίας. Στήνουμε διαδικασίες αυτομόρφωσης, μοιράσματος βιωμάτων και ασφάλειας αλλά και βγαίνουμε στο δρόμο, καταδεικνύοντας το συστημικό πατριαρχικό προσωπείο, κάνοντας την 8η του Μάρτη, μια μέρα διεκδίκησης όσων μας στερούν και όχι γιορτής για αυτά που μας παραχώρησαν. Όσο η πατριαρχία είναι εδώ, χτίζοντας και διαιωνίζοντας την ανδρική κυριαρχία πάνω στις ζωές και στα σώματα μας, τόσο θα πολεμάμε μέχρι να είμαστε πλέον ασφαλείς και όχι γενναίες στον δρόμο για το σπίτι, την δουλειά, την διασκέδαση. Μέχρι να γίνουμε η φωνή για κάθε καταπιεσμένη θηλυκότητα που στερείται δικαιώματα και ζει υπό πατριαρχική απειλή. Μέχρι να διαλύσουμε όσα έχτισε η πατριαρχία γύρω και μέσα μας και να απαλλαγούμε μια και καλή από τις καθημερινές σεξιστικές έμφυλες παραβιάσεις, ανισότητες και καταπιέσεις, που μας φόρτωσε.
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ
ΧΕΡΙ ΠΟΥ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΘΑ ΚΟΒΕΤΑΙ
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΣ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΓΕΝΝΟΥΝ
Στηρίζουμε τις φεμινιστικές συλλογικότητες της πορείας για 8 Μάρτη
