Δύο χρόνια σχεδόν μετά το δυστύχημα των Τεμπών, λίγα μπορούμε να πούμε ότι έχουν αλλάξει.
Απ’ τη μία, ένα κράτος που απ’ την πρώτη στιγμή επιδόθηκε σε ένα εκτεταμένο “damage control” της κυβέρνησης και των επιλογών της, συνεχίζει μέχρι σήμερα να στηρίζει το αφήγημα της “κακιάς στιγμής” και του «ανθρώπινου λάθους». Το κράτος υποστηρίζει πως ήταν μια “παρεκτροπή” απ’ την κανονικότητα που κάθε άλλο παρά συνέπεια των πολιτικών του είναι, δηλαδή της εμπιστοσύνης στην «τυφλή» δικαιοσύνη και στην «αξιοπιστία» μιας ιδιωτικής εταιρείας όπως η Ferrovie Dello Stato Italiane S.p.A. (Hellenic Train). Κάθε νέο στοιχείο της υπόθεσης (βλ. την ύπαρξη χημικού φορτίου) έρχεται να επιβεβαιώσει ότι για το κεφάλαιο τα κέρδη του είναι πάνω από την ασφάλεια και τις ανθρώπινες ζωές. 2 χρόνια μετά, η συνθήκη των σιδηροδρόμων παραμένει ίδια με τα σωματεία να καταγγέλουν την έλλειψή ασφάλειας και αναβάθμισης τους με τα δικαστήρια μάλιστα, να βγάζουν παράνομες τις απεργίες τους.
Απ’ την άλλη, ως κοινωνία αναζητούμαι απαντήσεις και αποζητούμε δικαίωση με το τραύμα των 57 νεκρών να παραμένει ανοιχτό. Η εμπειρία της αναλωσιμότητας που συντίθεται από τους οικονομικούς δείκτες και τον φόρο αίματος στο βωμό της κερδοφορίας των ιδιωτικών και κρατικών συμφερόντων, δεν είναι απλώς δυσοίωνη συνθήκη, αλλά ζώσα πραγματικότητα που την βιώνουμε καθημερινά.
Απέναντι στη κανονικοποίηση του θανάτου, η ταχεία και η αυθόρμητη διάχυση των διαμαρτυριών σε όλη την Ελλάδα μέσα από το κάλεσμα των συγγενών των θυμάτων είναι μία από εκείνες τις στιγμές διάρρηξης της απάθειας και θρυμματισμού των βεβαιοτήτων των ήρεμων νερών που με τόσο σθένος το κράτος και το κεφάλαιο επιθυμούν. Είναι μία υπενθύμιση πως το κρατικο-καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, δε θα ξεχαστεί.
Απέναντι σε ένα προδιαγεγραμμένο μέλλον, οφείλουμε να συνθέσουμε ένα απελευθερωτικό από τον καπιταλιστικό κόσμο παρόν, συλλογικά, με αυτενέργεια και αλληλεγγύη, για να αντιπαλέψουμε την ολοκληρωτική υποτίμηση των ζωών μας, που μας θέλει διαρκώς εκμεταλλεύσιμους και βολικούς για την Εξουσία. Να αγωνιστούμε για μία ζωή με αξιοπρέπεια και ασφάλεια, και μπροστά στο συγκεντρωτισμό της ευθύνης στα χέρια αχυρανθρώπων να αντιπαραβάλλουμε τον κοινωνικό/εργατικό έλεγχο – από αυτούς/ες που τα δουλεύουν, σε αυτές/ούς που τα χρησιμοποιούν.
Η ΟΡΓΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΕΚΡΕΣ ΜΑΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΑΣ
Κυριακή 26/1, 12:00, Καμάρα
