ΟΣΟ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ, ΤΟΣΟ ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Εδώ και 15 χρόνια το καπιταλιστικό σύστημα είναι μονίμως σε κρίσεις: Οικονομική, ανθρωπιστική, υγειονομική, ξανά οικονομική λόγω πολέμων, οικολογική, “μεταναστευτική” κοκ. Τα κράτη και το κεφάλαιο μας παρουσιάζουν συνεχώς την κατάσταση ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης η οποία όμως, είναι έκτακτη μόνο για τις ζωές μας, καθώς το πρόβλημά τους είναι η υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου και η μείωση των ποσοστών αύξησης των – ήδη εξωφρενικά τεράστιων – κερδών τους. Κάτι που έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την κατάσταση που βιώνουμε εμείς. Μισθοί στα τάρταρα, ενοίκια και τιμές απαραίτητων αγαθών και υπηρεσιών στο ζενίθ, γυναικοκτονίες, οικολογικές καταστροφές, δολοφονίες μεταναστριών και Ρομά, βία απέναντι σε άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό είναι λίγα από αυτά που βιώνουμε καθημερινά. Με λίγα λόγια η αξιοπρέπεια της ζωής μας έχει πάει περίπατο και αν κάποιος βρεθεί να παραπονεθεί για την κατάσταση που βιώνουμε στην καλύτερη βαφτίζεται μη ρεαλιστής, αν δεν κατασταλεί -βιαίως- με όλους τους πιθανούς μηχανισμούς του κράτους.
Η καταστολή των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας από το κράτος και την αστυνομία δεν είναι κάποιο καινούργιο φαινόμενο, ανέκαθεν γινόμασταν μάρτυρες περιστατικών ακραίας βίας απέναντι σε διαφωνούντες, διαδηλωτές ή γενικώς άτομα με ριζοσπαστικές ιδεολογίες. Τελευταίο παράδειγμα αυτής της στάσης του κράτους είναι η σύλληψη 112 ατόμων μετά από την πορεία της 6ης Δεκέμβρη για τη συμπλήρωση 16 ετών από την δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου, μία κίνηση χωρίς καμία απολύτως αφορμή και η οποία πραγματοποιήθηκε προς εγκλωβισμένα από τον αστυνομικό κλοιό άτομα που συμμετείχαν στη διαδήλωση, δημιουργώντας μια δικογραφία-παρωδία, που κατηγορούνται για διατάραξη κοινής ειρήνης χωρίς καμία σύνδεση με συγκεκριμένες πράξεις.
Η ιδιαιτερότητα στο σήμερα προκύπτει από την καταστολή που εφαρμόζεται σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, με σημαντικότερα τη δημιουργία ενός αισθήματος ματαιότητας προς οποιαδήποτε διεκδίκηση και αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Η πλειονότητα των ΜΜΕ ακολουθεί πιστά το κράτος λειτουργώντας ως “ανεξάρτητοι” κυβερνητικοί εκπρόσωποι, ενώ οι κρατικοί λειτουργοί (δικαστήρια και αστυνομία) χρησιμεύουν ως εκδικητές του κράτους καταστρέφοντας πλήρως την αξιοπρέπεια και τη ζωή των διωκόμενων ανθρώπων. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί και η “υπόθεση των Αμπελοκήπων” όπου μετά την τραγική έκρηξη και τον θάνατο ενός κοινωνικού αγωνιστή, η τραυματισμένη συντρόφισσα όντας στην εντατική δέχτηκε βασανιστήρια από την πλευρά της αστυνομίας, ενώ συγγενικά και φιλικά του πρόσωπα διώκονται χωρίς αποδείξεις ενοχής. Πιο επιφανές πρόσωπο της σχετικής ιστορίας είναι η δίωξη του Νίκου Ρωμανού, όπου προφυλακίστηκε στη βάση δακτυλικών αποτυπωμάτων πάνω σε μία σακούλα, ένα αντικείμενο που θα μπορούσε να το είχαν ακουμπήσει εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι και που δεν αποτελεί επ’ ουδενί απόδειξη για συμμετοχή σε κάποιο έγκλημα.
Ολοκληρώνεται έτσι ένα πλαίσιο νομιμοφροσύνης που προωθεί το κράτος χωρίς καμία βελτίωση της ζωής μας, διαιωνίζοντας μόνο την αρπαγή του πλούτου και την καταστροφή της φύσης από τους κεφαλαιούχους όπως επίσης και τα προνόμια των λευκών, των ανδρών, και των ετεροκανονικών ή με άλλα λόγια των κάθε λογής καταπιεστών. Η κοινωνία τα τελευταία χρόνια έχει δώσει πολλούς αγώνες· αγώνες που κάποιοι κερδήθηκαν, κάποιοι χάθηκαν, και κάποιοι που κέρδισαν εν μέρει τα αιτήματά τους. Πάντα όμως η σταθερά που υπήρχε ήταν ο κρατικός μηχανισμός εναντίον των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας είτε σωματικά, με την αστυνομία να ξυλοκοπά και να συλλαμβάνει, είτε ηθικά, με τους “δημοσιογράφους” να παρουσιάζουν συνεχώς πόσο λάθος είναι ο αγώνας, είτε δικαστικά, με τα δικαστήρια να επικυρώνουν το κρατικό αφήγημα ότι είναι παράνομο να αγωνίζεσαι και θα καταδικαστείς για αυτό. Τα παραδείγματα πολλά· Εποχικοί πυροσβέστες που διεκδικούν τη μονιμοποίησή τους και παρουσιάζουν την αναγκαιότητα της δουλειάς τους για την προστασία της φύσης, καταλήγουν να τους κυνηγάνε οι Αύρες και τα ΜΑΤ. Γείτονες και αλληλέγγυοι που προσπαθούν να προστατέψουν συνανθρώπους τους από εξώσεις, τρώνε ξύλο και τα σπίτια παραδίδονται σε Real Estate εταιρείες, τράπεζες ή funds που διαχειρίζονται δάνεια. Φοιτητές που προσπαθούν με πολύμηνες κινητοποιήσεις να διατηρήσουν τη δωρεάν παιδεία προς όλους, καταλήγουν να λοιδορούνται και να διώκονται. Γυναίκες και θηλυκότητες που παλεύουν για την ίδια τους την ύπαρξη, τους δίνεται στην καλύτερη ένα panic button ή πιο συχνά η αδιαφορία των μπάτσων με αποτέλεσμα να χάνουν τη ζωή τους απέναντι στο τέρας της πατριαρχίας.
Όλες οι κοινωνικές ομάδες που βιώνουμε το άδικο, βρισκόμαστε στο στόχαστρο της καταστολής, η οποία δεν βάλει μόνο αυτούς που διεκδικούν, αλλά και όλους τους άλλους που δεν έχουν αγωνιστεί ακόμα. Πειθαρχεί μέσω της διασποράς του φόβου ώστε να αποδεχτούμε την εκμετάλλευση και την καταπίεση που βιώνουμε ως κοινωνία. Παρ’ όλα αυτά, οι κοινωνικοί αγώνες μπορεί να μην κερδίζουν πάντα άμεσα αποτελέσματα, αλλά δημιουργούν έναν ανθρωπότυπο που αγωνίζεται, που αντιστέκεται, που δημιουργεί ισότιμες και αλληλέγγυες σχέσεις κερδίζοντας εν τέλει την ενεργοποίηση και την ευαισθησία της κοινωνίας. Αυτοί οι αγώνες κερδίζουν χώρο ύπαρξης, και δικαιώματα. Πάνω απ’ όλα όμως φέρνουν στην επιφάνεια τις κοινωνικές αντιφάσεις που βιώνουμε και μας οδηγούν προς την συλλογική αυτοδιαχείριση των ζωών μας.
Οι αγώνες για μια αξιοπρεπή ζωή καταστέλλονται, βεβηλώνονται και εν τέλει διαλύονται όταν οι φωνές του αγώνα γίνονται σιωπή συνενοχής. Δε θα επιτρέψουμε ποτέ στην κρατική καταστολή να σωπάσει τις φωνές αυτών που βιώνουν την αδικία, που διεκδικούν, και θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Η κοινωνική επανάσταση δεν θα έρθει ούτε με κρατικούς νόμους ούτε με κυβερνήσεις, η κοινωνική επανάσταση θα έρθει μέσα από το δρόμο του αγώνα και την αυτοοργάνωση της κοινωνίας. Για μια ζωή ελεύθερη. Για μια ζωή δίκαιη και αξιοπρεπή. Για μια ζωή με νόημα.
Καλούμε σε:
– Αντικατασταλτική πορεία | Τρίτη 17/12, 19:00, Καμάρα
– Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα 112 συλληφθέντα άτομα της πορείας της 6/12/24 | Τετάρτη 18/12, 09:00, Δικαστήρια Θεσσαλονίκης
