Στα πόσα “μεμονωμένα περιστατικά” ο θάνατος αποκτά κρατικό πρόσημο;
Τα ξημερώματα της 5ης Δεκέμβρη 2022, άλλη μία στιγμή αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας ήρθε να προστεθεί στον ήδη μακρύ κατάλογο των όσων τιτλοφορούνται “μεμονωμένα περιστατικά”. Ο Κώστας Φραγκούλης -Ρομά- κατά τη διάρκεια καταδίωξης από αστυνομικούς επειδή λίγο πριν δεν είχε πληρώσει τα είκοσι ευρώ σε βενζινάδικο, πυροβολείται στο κεφάλι με αποτέλεσμα -λίγες μέρες αργότερα- να πεθάνει.
Φυσικά, δεν ήταν η αξία της βενζίνης αλλά η καταγωγή, που υποδήλωσε τον τρόπο διαχείρισης και δράσης των αστυνομικών (όπως και το ότι έπεσαν στα μαλακά κατά την απόδοση των κατηγοριών). Δεν ήταν μία κακιά στιγμή, όπως επιχειρήθηκε εκ των υστέρων να παρουσιαστεί σύσσωμα από την κυβέρνηση, αστυνομικές πηγές και την πλειονότητα των ΜΜΕ. Όπως κακιά στιγμή δεν ήταν και οι δολοφονίες των Νίκο Σαμπάνη και Χρήστου Μιχαλόπουλου, επίσης Ρομά, το ’21 και ’23, αντίστοιχα, σε πανομοιότυπα περιστατικά, κατά τα οποία επιδείχθηκε ο “υπερβάλλων ζήλος” των διωκτών.
Πρόκειται για ζωές που γίνονται βορά στην δομικά ρατσιστική αντιμετώπιση απ’ την πλευρά των θεσμών του Κράτους, των ΜΜΕ και μέρους της κοινής γνώμης προς τους «πληθυσμούς του περιθωρίου», και που μετρώνται όχι στο μέτρο των αξιών και του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής αλλά μέσα απ’ το πλαίσιο προκαταλήψεων και συμπλεγμάτων που βαθαίνει τις ανισότητες. Ζωές που καθίστανται δυνάμει φονεύσιμες, καθώς τα κρατικά αφηγήματα σκοπίμως δεν τις περιλαμβάνουν, συντηρώντας την φιγούρα του «Άλλου», του Ρομά, του μετανάστη, απέναντι σε ένα βολικό και διαχειρίσιμο ακροατήριο που συγκροτείται δια μέσω ενός «ανήκειν» υπό την νομιμοποιητική ασφάλεια του Κράτους.
Η ανοχή απέναντι σε αυτά τα περιστατικά δεν στρέφεται μόνο προς όσους περισσεύουν απ’ τους υπάρχοντες μηχανισμούς και δομές του Κράτους, είτε μιλάμε για δολοφονίες Ρομά έπειτα από καταδιώξεις είτε για εγκλήματα σε βάρος προσφύγων και μεταναστριών από τα πολλά που λαμβάνουν χώρα στον Έβρο και στο Αιγαίο. Αλλά ενισχύει το υπόβαθρο κανονικοποίησης του θανάτου για όσους και όσες μένουν εκτός των κεντρικών αφηγημάτων, που εν τη γεννέσει τους είναι άνισα, άδικα και μη συμπεριληπτικά στο όνομα της καπιταλιστικής διάρθρωσης.
Μπροστά στον τεμαχισμένο βίο των κρατικό-καπιταλιστικών διαιρέσεων που έρχονται να τάξουν για τους «νόμιμους» και να αρνηθούν για τους «εκτός των τειχών» ακόμα και την ίδια την ζωή, οφείλουμε να συνομιλήσουμε για τη συλλογική διάσταση της εκμετάλλευσης, όχι ‘για τα εξαθλιωμένα κομμάτια του πληθυσμού’ αλλά χτίζοντας σχέσεις και δίκτυα αλληλεγγύης «με» τα εξαθλιωμένα κομμάτια του πληθυσμού, ώστε οι κοινότητες αγώνα να είναι αυτές που θα δώσουν ορατότητα στις μορφές καταπίεσης και βίας που πλασάρονται ως η κανονικότητα των “μεμονωμένων περιστατικών”.
ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΘΕΣΜΙΚΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ
Στηρίζουμε τη συγκέντρωση για τη δολοφονία του Κ. Φραγκούλη, Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου, στις 18:00, στην Καμάρα.
ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΡΟΜΑ – ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ – ΜΕΤΡΑΝΕ
