ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ LIBERTATIA
Πορεία: Σάββατο 23/11, 12:00, Πάρκο ΕΡΤ3
Διανύοντας μία περίοδο κατασταλτικής φρενίτιδας – η οποία μόνο άγνωστη δεν είναι στις κινηματικές δομές, τις συλλογικότητες και τους ανθρώπους τους – βλέπουμε να επεκτείνεται εντονότερα σε όλο και περισσότερες πτυχές της καθημερινότητάς μας, θέλοντας να εντυπωθεί ως αυτό που πραγματικά επιδιώκει να είναι: μία κανονικότητα ολοκληρωτικού ελέγχου και υποταγής του δημόσιου βίου στις κρατικές αφηγήσεις και νοηματοδοτήσεις.
Από την επιβολή του δόγματος του Νόμου και της Τάξης στους δημόσιους χώρους, σε πάρκα και πλατείες, με πρόσφατο παράδειγμα την επίθεση από αστυνομικούς της ομάδας ΔΕΛΤΑ σε πολίτες έξωθεν του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, καθώς και της βίαιας καταστολής της πορείας που ακολούθησε, η τρομοκρατία είναι εγγενές χαρακτηριστικό της κρατικο-καπιταλιστικής μηχανής που βιώνουμε όλες καθημερινά στο πετσί μας · μέχρι τις εξώσεις με συνδρομή διμοιριών των ΜΑΤ, τη στοχοποίηση και συλλήψεις αλληλέγγυων, την εξαίρεση όσων περισσεύουν, η κρατική «αγωνία» για να πατάξει τις μορφές αντίστασης και να εδραιωθεί ολοκληρωτικά ως πυλώνας της ασφάλειας (του Κεφαλαίου πάντα…), περνά βίαια από πάνω μας.
Σε αυτή ακριβώς την στρατηγική εντάσσονται και οι επιθέσεις σε κατειλημμένους κοινωνικούς χώρους, με διαφόρων λογής προσχήματα και μυθεύματα. Οι χώροι αλληλεγγύης και αγώνα των από τα κάτω βαφτίζονται χώροι ανομίας, προς εξυπηρέτηση αντι-κοινωνικών αφηγημάτων, και καταστέλλονται -πάντοτε με την ανάλογη δραματικότητα και λυρικότητα που προσφέρουν αφειδώς τα φίλια ΜΜΕ. Ένα καλά οργανωμένο σχέδιο από την μεριά του Κράτους, που στοχεύει στην υλική και ψυχική εξόντωση των δομών αγώνα.
Η τελευταία -διπλή, μάλιστα- εκκένωση που έλαβε χώρα στην πόλη της Θεσσαλονίκης, είναι αυτή της κατάληψης Libertatia, με πλασματικές αφορμές και διάφορα διασπείροντα ψεύδη. Ωστόσο, ήταν το πολιτικό εγχείρημα της δομής, και κατ’ επέκταση οι έννοιες της αλληλεγγύης και της αυτό-οργάνωσης που «ενοχλούσαν» την κανονικότητα, εντός ενός πεδίου πρώτα απ’ όλα συνάντησης και συζήτησης, όπου η εξατομίκευση μπροστά στα προβλήματα της καθημερινότητας και όσα μας απασχολούν δίνει τη θέση της στην κοινή προοπτική και δράση. Όπως «ενοχλητικές» ήταν και οι συντελούμενες εργασίες ανοικοδόμησης της κατάληψης – μετά τον εμπρησμό της από ομάδα φασιστών, υπό την ανοχή αστυνομικών δυνάμεων στο περιθώριο των διαδηλώσεων για το Μακεδονικό το 2018 – που ξεκαθαρίζανε πως ο αγώνας για την συλλογική υπόθεση δεν κάμπτεται απ’ τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς, όποια μορφή και αν λαμβάνουν μέσα στα χρόνια.
Απέναντι στον τεμαχισμό του ανθρώπινου βίου, που καλείται να υπηρετεί και να θυσιάζεται στον βωμό του κέρδους και της εμπορευματοποίησης, τα μέσα οργάνωσης των από τα κάτω, όπως οι καταλήψεις και οι κοινωνικοί χώροι, αποτελούν ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας, του χώρου και του χρόνου μέσα στην οποία θα θέλαμε να συνυπάρχουμε, δίκαια, οριζόντια, με σεβασμό, χωρίς διακρίσεις. Σε μία πόλη που σβήνει, με το δικαίωμα σε αυτήν να υποκαθίσταται όλο και πιο βαθιά απ’ τις οικονομοκεντρικές αφηγήσεις (ανάπτυξη, Airbnb, συρρίκνωση του δημόσιου χώρου), με τα κτίρια να μετατρέπονται σε μεγαλοπρεπή ερείπια και να παραμένουν απρόσωπες προσταγές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, οι καταλήψεις ζωντανεύουν το γκρίζο, ως ένα κάλεσμα διαρκείας στην ομορφιά του αδιαμεσολάβητα εφικτού.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΕΣΤΙΕΣ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
