Οι αγώνες -με τα πάνω και τα κάτω τους, οι αγωνίες, οι καθημερινές χαρές και λύπες, η ζωή η ίδια, ελαφραίνουν ή πολλαπλασιάζονται, όταν τα μοιράζεσαι.
Έτσι πορευόμασταν και έτσι θέλουμε να συνεχίσουμε να το κάνουμε: Μαζί με ανθρώπους που γίνονται τόποι μοιράσματος και σχέσεις που αποδιοργανώνουν τον ανθρωπότυπο της αποξένωσης.
Από εχθές, το κίνημα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στην Β.Α. Χαλκιδική -και εμείς οι ίδιες- έχασε έναν πολύ δικό του άνθρωπο.
Σταύρο, απ’ τις πορείες, τους αποκλεισμούς και τα δεκαήμερα, έως τα τσίπουρα και τα τραγούδια, θα μας λείψεις πολύ -και για αυτό θα έχουμε έναν ακόμη πολύ καλό λόγο για να διώξουμε τα “χαμένα πατσιά” απ τον Κάκκαβο.
